Joseba Beloki begon als prof bij Euskaltel in 1998 nadat hij in 1997 tweede werd in het spaanse kampioenschap tijdrijden.
In de eerste jaren reed hij wat ereplaatsen bijeen, maar in 2000 kwam liet hij zich echt gelden in de ronde van Romandië (tweede en winst in de tijdrit) en hij won de ronde van Asturië en in 2001 won Beloki de ronde van Catalonië.
Maar vooral: hij stond in 2000 en 2001 op het podium van Le grande Boucle.
Joseba was een onzichtbare renner, een aanklamper in de bergen en sterk in de tijdritten.
Hierdoor pakte hij in de (qua tegenstand voor Armstrong) matige tour een tweede plek achter de texaan en dit versterkte alleen maar de kritiek op Beloki.
Een renner die nooit aanvalt of zich echt laat zien, waarvan je dacht "wie is die man die daar naast armstrong staat?"
Joseba Beloki leek zich daarvan bewust en besloot in de tour van 2003 eens te laten zien dat hij ook niet vies is van aanvallend koersen.
Op de Alpe d'huez kon hij Lance Armstrong echter niet losrijden en dus probeerde hij het de volgende dag weer.
Een paar kilometer voor de finish van de etappe in Gap: Alexandr Vinokourov is los en stevent op de dagzege af en een groepje aangevoerd door Beloki en Armstrong stuiven over gesmolten asfaltwegen naar beneden.
Bij een bocht gaat het mis: Beloki glijdt weg en zijn band vliegt van de velg af.
Beloki smakt hard tegen de grond en Armstrong (zef ook bijna onderuitglijdend) weet zijn val te voorkomen door rechtdoor de weide in te rijden en een deel van het parcours af te snijden (een snelle reactie uit overmacht, die voor Armstrong dan ook onbestraft blijft).
Voor Beloki is het over, hij blijft schreeuwend van de pijn achter met een gebroken heup, elleboog en pols.
Hij herstelt volledig, maar zal nooit meer zijn oude niveau halen.
In 2005 kan hij wel Roberto Heras bijstaan in zijn jacht op een nieuwe Vueltazege.
Door het dopingschandaal met Fuentes, waarin Beloki genoemd werd maar nooit officieel beschuldigd, zijn zijn kansen op het vinden van een ploeg gereduceerd tot nul en Beloki houdt het voor gezien
Roberto Heras begon in de kleuren van kelme en reed in 1998 en 1999 naar een paar overwinningen, waaronder tweemaal de Klasika Primavera en een etappe in de ronde van Catalonië.
In de Vuelta liet hij al topklasseringen noteren en in 1999 stond hij voor het eerst op het podium.
Zijn eerste tourdeelname leverde hem een vijfde plek op, nadat hij de zege in Morzine vergooide door in de afdaling van de Joux-plane in de hekken te belanden (wat weer grappen in de trant van "Heras-hekwerk" opleverden.)
Maar Heras zette zijn stijgende vueltalijn voort (in tegenstelling tot zijn prestaties in de Tour de France, waar hij bij na zijn overstap naar US postal in de knechtenrol dook voor Armstrong).
Heras won voor de eerste maal de ronde van zijn thuislanden reed op de angliru zijn laatste concurrenten naar huis (Maar won de etappe niet, die eer was aan Simoni).
Vervolgens won hij de daaropvolgende twee jaar niet, wat een gevolg kan zijn van het beulswerk dat hij had moeten leveren voor Armstrong in de Tour.
Waar Beloki verweten werd dat hij geen aanvaller was werd Roberto Heras verweten dat hij ondanks zijn Vueltazeges geen echte vedette was, want hij cijferde zich weg voor Lance Armstrong in plaats van een andere ploeg opzoeken en daar overal voor eigen kansen te rijden.
In 2003 won Heras dan wel de Vuelta en herhaalde dit in 2004 bij Liberty Seguros.
Hoewel hij in de Vuelta schitterde kon Heras ondanks zijn kopmanschap bij Liberty Seguros in de Tour geen potten breken, tot lichtelijke onvrede van ploegbaas Manolo Saiz, die natuurlijk ook niet al teveel te klagen had gezien de macht van Heras in de Vuelta.
De editie 2005 werd opnieuw een prooi voor Roberto, hier moest hij wel afrekenen met Denis Menchov.
Menchov was beter in de tijdritten en moest in de bergen aanklampen bij Heras en andere klimmers, ook had Rabobank een zwakke ploeg en moest Menchov de klus grotendeels zelf klaren, wat ook leek te lukken.
Tot Heras met Liberty Seguros een val zette in de koninginnenrit van de Vuelta.
Ze stuurden een aantal renners mee in een vroege vlucht en Heras sloeg een gaatje in een afdaling in de stromende regen.
De ploegmakkers van Heras stonden in een tuin te wachten en vormden een kleine ploegentijdrit, terwijl Menchov met één halfdood ploegmaatje en verschillende lachende Spanjaarden in zijn wiel de achtervolging inzette.
Heras werd in een zetel afgezet aan de voet van de slotklim en Menchov was leeg en verloor dan ook het amarillo.
Althans, dat was zo tot november dat jaar, toen bleek dat hij positief is bevonden op het gebruik van EPO tijdens de Vuelta.
Heras is voor twee jaar geschorst en door nieuwe, strenge regels mag de Spanjaard nog eens twee jaar niet bij een protourploeg rijden.
Dit deed hem besluiten om het profrennen te laten voor wat het is, wel gaat hij renners in spé trainen..
