Onlangs kwam er, in de stroom van WK berichten, een vervelend bericht meedrijven. Een jonge renner van Euskaltel heeft een aanrijding op training niet meer na kunnen vertellen. Victor Cabedo was 23 jaar jong en bezig aan zijn tweede profseizoen.
Toen
Contador in de herboren klassieker Milaan - Turijn als eerste over de
finishlijn schoot besloot de Spanjaard zijn zege op te dragen aan zijn
jonge landgenoot.
Victor had een vrij maagdelijke wielercarriere,
waarin hij vooral succes wist te boeken in Spaanse veldritten -en
kleine Spaanse koersen.
Alle codewoorden van de Nederlandse ploegleiders, de moraal van een eindelijk weer eens regenboogkleurige Vos en de voornemens om de koers hard te maken ten spijt.
De favorieten wisten het meest voor de hand liggende scenario niet te voorkomen. Een scenario met een renner die voor de Vuelta afgeschreven leek. In 2011 reed de Waal de stenen en de concurrentie uit de weg, maar in de winter bevroor zijn vorm. In het voorjaar dooide deze vorm nauwelijks en zelfs de Tour kon hem niet echt warm krijgen, maar wel al lichtjes laten ontdooien. Geruchten over doping bij zijn vorige werkgever of zelfs het opbranden van krachten gingen de rondte.
Het werd pas in het hete Spanje waar Gilbert loskwam. De tests op de korte steile klimmetjes, zo vlak voor het WK doorstond hij als beste en ik zag hem al schitteren in Valkenburg. Na die Vuelta was het een kwestie van zeven uur koers waarin je slechte seizoen nog helemaal goedgemaakt kan worden, aldus Phillipe. Dat is hetgene wat hij dan ook deed, met hulp van zijn sterke landgenoten.
Tom Boonen, die dit jaar het voorjaar reed in de Vlaamse klassiekers op een manier zoals Gilbert vorig jaar de Waalse klassiekers domineerde, liet voor zijn Waalse landgenoot een gat vallen. Valverde en Boasson Hagen wisten al gauw dat ze voor zilver konden strijden. Lars Boom probeerde de Nederlandse eer hoog te houden met een vijfde plek.
De term Nederland op zijn smalst was wel weer van toepassing op het wielrennen. Verkeersremmers, vluchtheuvels en bloembakken hadden er niets mee te maken ditmaal.
Wel de politie in ons kleine stukje aardkloot. De Noorse delegatie voor het WK kreeg namelijk een prentje uitgereikt wegens fietsen over het WK-parcours. Dat ze er reden om te verkennen, zoals iedere weldenkende renner doet, was niet in de hoofden van deze heldere dienders opgekomen.
Veertien jaar geleden: zelfde plaats, andere tijden.
Aankomst bij Vilt, na de laatste beklimming van de Cauberg: een bijna standaard aankomst voor dit soort koersen.
Bij de beloften had een jonge en schattige, maar toen al beresterke Thor Hushovd de tijdrit gewonnen.
De wegwedstrijd was een prooi voor Ivan Basso in een triple voor de Azzurri: Rinaldo Nocentini en Danilo di Luca completeren daar met speels gemak het podium.
Bij de elite ontwaakt menig renner niet al te vrolijk, hoewel er ook een aantal zich beter zouden voelen: de herfst is namelijk netjes op de afspraak met een overvloed aan hemelwater.
Voor Armstrong, niet al te lang terug van weggeweest en met een vierde plek in de Vuelta bewezen dat het wel goed zit met de vorm, komen herinneringen bovendrijven aan een soortgelijke dag in Oslo vijf jaar eerder.
Een ingepakt peloton begint aan de vijftien ronden over de Bemeler -en Cauberg in striemende regen.
Regen die het publiek niet weerhoudt om toch massaal naar Valkenburg te trekken, in de hoop dat Leon van Bon die tweede plek van vorig jaar misschien wel kan verbeteren.
Nog meer kansen zijn weggelegd voor de regerend -en tweevoudig- nationaal kampioen Michael Boogerd, die zijn titel niet ver van Valkenburg binnensleepte en ook nog eens vijfde werd in de Tour.
De slechte weersomstandigheden laten zich niet ongemerkt in de koers.
Renners, in besmeurde, meer van cyclocross weghebbende tenues op pad.
De schifting volgt: mannen stappen met kou op het lijf af,moeten laten lopen of vinden zichzelf terug op het koude en natte asfalt.
Eén groep houdt stand in dit gevecht met de elementen, een groep met haast vanzelfsprekend Lance Armstrong en in zijn gezelschap Peter van Petegem, Michele Bartoli, Niki Aebersold, Oscar Camenzind en dé Nederlandse topfavoriet Michael Boogerd.
Boogerd heeft die dag gewoon weer superbenen en er wordt al hardop gehoopt dat Jan Raas een opvolger van eigen bodem zal krijgen.
Camenzind is de eerste die zijn pijl schiet met een sterke demarrage.
Lance Armstrong probeert met zijn, sinds niet al te lange tijd, herstelde krachten naar de Zwitser te springen en Boogerd lijkt in dit spel mee te gaan.
Een split-second later is Boogerd inderdaad los.
Achteruit welteverstaan..
Een klein, geniepig steentje heeft de lucht uit zijn band geslagen.
De groep splijt achter Camenzind in tweeën.
Met alleen nog de Cauberg is de voorste helft van de achtervolgende groep 10 seconden verwijderd van die hardrijdende Zwitser, maar hoewel Van Petegem en Bartoli mannen zijn die dit terrein beheersen komen ze niet meer bij Oscar.
Boogerd heeft Armstrong en Aebersold inmiddels gevonden, maar al ver voor die Cauberg is duidelijk dat zij die dag niet eens meer aan eremetaal hoeven te denken.
Achteraf zal blijken dat van de zes slechts één man nog eens zijn prestatie op een WK zal herhalen, danwel verbeteren: Michael Boogerd met een vijfde plek in 2003.
Een herfstdag die nog voorzichtig grenst aan nazomer.
De ene helft van de mensen op het perron heeft al een jasje of trui aan, terwijl de andere helft (waaronder ik) nog in een t-shirt loopt.
Tijdens het wachten op de trein valt mijn oog op een tijdschrift dat op een muurtje is blijven liggen.
Verhalen over mode-ontwerpers en creatieve processen klinken interessant.
Nog beter is het deel verder in het blad waarin oudrenner Peter Winnen zijn voorkeur qua wielershirts uitspreekt.
Een voorkeur waarin ik me voor een groot deel wel kan vinden: simpele vormgeving en het liefst met verticale lijnen.
Zelf ben ik van mening dat ook shirts als die van Bianchi en Molteni (met een of meer horizontale vlakken), of een patroon, zoals bij Ag2r, ook erg mooi kunnen zijn.
Het artikel inspireerde me in elk geval om eens te gaan zoeken naar mooie (voornamelijk oude) truien met verticaal lijnenwerk.
Milram kwam enkele jaren geleden nog met een dergelijk design.
Het Milram Logo had wat mij betreft dan zonder het omkaderingetje en de rode lijn gemogen.
Petacchi en Zabel, ondanks zijn nadagen, leken er toch een beetje extra sneller door te sprinten.
Winnen sprak zijn voorkeur uit over een shirt van de Carpano-ploeg.
Deze heeft indertijd het gebruik van logo en het lijnenspel inderdaad beter doorgehad dan Milram.
Waar shirts van Italiaanse ploegen tegenwoordig vaker uitblinken in drukte was het bij Carpano in die dagen Zwitserse strakheid.
In zijn geval was het niet alleen het ontwerp wat hem trof, maar een foto van een gevallen held in Carpanostrepen gehuld die gehavend van het strijdtoneel werd gedragen.
Roger de Vlaeminck speelde met de kasseien in de Amerikaanse stripes van Brooklyn.
Wat jaartjes later was dezelfde De Vlaeminck ploegleider bij Tonton Tapis.
Zijn koersen voor Brooklyn hebben wellicht invloed gehad op de ontwerpers van het shirt van deze ploeg.
Dit was namelijk ook een legendarisch tenue waarin verticale strepen en een kerel met tapijt gecombineerd werden.
Ook niet verkeerd, hoewel meer diagonaal, was het lijnenspel van de Belgische ploeg Vermeer - Thijs.
Het lettertype maakt het hier ook wel af moet ik zeggen.
Tegenwoordig zou je het "lekker retro" noemen, of iets van die strekking.
Let ook op het petje, waar de lijnen wel horizontaal zijn.
In diagonaalheid, tot slot, mogen de tenues van Renault-Elf ook niet ontbreken.
Fignon won er verscheidene prijzen in (tenzij hij de gele variant mocht aantrekken, want 1984 was ook het jaar van zijn tweede Tourzege).
Terug van weggeweest is de ploegentijdrit op het WK wielrennen en ook als (grote) eendaagse koers in Nederland. Op zondag 16 september starten eerst de dames voor een 34 kilometer lange tijdrit, waarna de mannenploegen twee uur later om beurten van start gaan voor een 19 kilometer langere ploegentijdrit.
Dit is een schijntje vergeleken met de ploegentijdritten om de wereldtitel van vroeger. Tot en met 1994 was deze ploegentijdrit, voor amateurs, een nette 100 kilometer lang. Met landenploegen van vier man werd dit beslecht: koersen zul je en niet zeuren!
De klasse "amateurs" verdween en ook de ploegentijdrit werd vervangen door een individuele tijdrit. 18 jaar verder is men weer toe aan de ploegentijdrit op het WK, nu naast die individuele tijdrit.
Helaas is er niet gekozen om uniform aan de andere onderdelen van het WK met landenteams te rijden. Er wordt gestreden tussen de gebruikelijke wielerploegen die we het hele seizoen zien. Dat wel met twee man (of vrouw) meer dan achttien jaar geleden het geval was.
Een beetje vergeten is, overigens, de ploegentijdrit uit de tijd dat de World-tour nog Pro-tour heette en de UCI overhoop lag met het ASO. Drie edities kende de ploegentijdrit die werd gehouden rond Eindhoven, maar Eindhoven trok zich terug vanwege tegenvallend animo vanuit de toeschouwers -en sponsorenkant.
In het wielrennen heb je naast kopmannen en vrijbuiters ook een boel knechten.
Knechten voor de gelegenheid, meesterknechten en geboren knechten.
Van dat laatste soort was de renner Grischa Niermann.
Een onmisbare spil in een wielerploeg en vooral wanneer de betreffende renner deze functie zich ook met plezier toe-eigent.
Het grootste deel van diens carrière trok Grischa een raboshirt aan, maar in den beginne kwam de Duitser uit voor het Duitse Die Continentale - Olympia.
In dat kleine ploegje boekt hij enkele zeges in onder meer de Hessen Rundfahrt en de Ronde van de Algarve.
Rabobank ziet aanvankelijk wel iets in hem als een potentiele klassementsrenner, of anders wel een prima knecht voor mannen als Michael Boogerd.
Dat bevestigt Grischa ook in zijn eerste Tour: met plek 24 in het algemeen klassement is er hoop op meer in de volgende jaren.
Tevens is hij, door het wegvallen van Boogerd dat jaar de beste Raborenner in het klassement.
Grischa geniet van dit wielerspektakel, waarin de Raboploeg veel te vieren heeft dankzij een ontketende Erik Dekker en naast hem Van Bon die ook een etappe op zijn naam schrijft.
Dat de vierentwintigste plaats het maximaal haalbare blijkt (goed, hij eindigt in een Giro van een paar jaar later nog twee plekken hoger) zou hij nog niet vermoeden.
Een echte veelwinnaar blijkt Grischa evenmin, dus besluit hij zich met evenveel plezier in de rol van knecht te schikken.
Een rol die hem minstens zoveel waardering oplevert binnen de ploeg.
Met de Raboploeg deelt hij toch het nodige lief en leed, terwijl hij zijn kopmannen uit de wind houdt of voorziet van verse bidons.
Knechten voor een renner als Boogerd of Menchov, die etappes in de Tour winnen, Robert Gesink begeleiden en helpen in zijn betere en mindere dagen.
Maar ook werken voor een Rasmussen in het geel tot de leugens aan het licht komen en de Deen buiten wordt gemieterd.
Om daarna toch met de overgebleven mannen naar Parijs te koersen.
Vooral met Gesink bouwt de Duitser een goede band op, wat hem ook inspireert om, na het aan de wilgen hangen van zijn koersfiets, jonge talenten te gaan begeleiden en trainen bij de continentale ploeg.
Afgelopen zondag reed Grischa zijn laatste meters.
Dat werd gevierd met een gouden stuurlint en een ereronde in Madrid, omringd door een ploeg waarin twee van zijn kompanen de top 10 van het algemeen klassement wisten te bereiken.
In de wielersport zijn het aantal renners die een lange carrière bij dezelfde ploeg, met ook nog eens dezelfde hoofdsponsor, maken waarschijnlijk maar op één hand te tellen.
Ploegen die erg lang dezelfde hoofdsponsor hebben zijn ook vrij dunbezaaid: Rabobank, Lotto en Cofidis: de ploeg waarbij David Moncoutié de voorbije 15 jaar heeft gekoerst, zijn drie voorbeelden van hoofdsponsoren met een lange wieleradem.
Wat jaren voor de eerste koerskilometers bij Cofidis: David besluit met zijn vrienden een wedstrijdje te doen. In plaats van een pot voetballen, zoals hij in zijn jeugd gewoon was, maar eens zijn krachten meten op twee wielen. Een gewone zaterdagmiddag in Provins, een schilderachtig middeleeuws stadje in de Champagnestreek. Even middeleeuws leek zijn fiets, tussen alle dure racefietsen van zijn maatjes.
"Jij denkt ons te verslaan met dat aftandse brique?" lachten ze. Echter vergaat het lachen ze al vlug na het vertrek, Moncoutié peddelt gemakkelijk van ze weg.
De rit ontsteekt in het hart van de Fransman de liefde voor het wielrennen en hoopt hier ook dusdanig uit te pakken als tegen zijn vrienden. Eenmaal het profpeloton bereikt komt er de eerste jaren nog bar weinig van. In zijn derde jaar is het raak, in de Dauphiné.
Hier is het waar hij voor Livingston en Beloki op de Plaine Joux zegeviert.
Voor de Fransen geldt hij vanaf ongeveer het begin van zijn carrière als een talentvolle renner, die toch wel de top 10 van de Tour moet kunnen halen binnen niet al te lange tijd.
Echter, David mist de monnikenmotivatie om het hele jaar door te trainen en af te zien.
Liever kiest hij een paar etappes uit om ten aanval te trekken en verder vooral van het fietsen te genieten als was hij een recreatieve fietser.
Desondanks eindigt hij in 2002 dertiende in de Tour de France en zou hij, volgens mijn USADA-redenatie zelfs deze Tour winnen aangezien alle renners voor hem eens betrapt of serieus verdacht zijn op het gebruik van doping.
Moncoutié is inderdaad vooralsnog zuiver van dopingverdenkingen.
Hoewel in 2004 Cofidis door een diep dal moest vanwege een intern dopingschandaal (iets dat begon te rollen toen Masimilliano Lelli toegaf in doping te hebben gehandeld) verklaarde oud teamgenoot Phillipe Gaumont dat van alle renners in de ploeg alleen David Moncoutié van de stimulerende middelen af is gebleven.
In datzelfde jaar volgt voor Moncoutié dan het eerste ritsucces in de Tour.
Een heuvelachtige overgangsrit, in een kleine vluchtersgroep en een venijnige demarrage in de finale.
Niemand heeft er antwoord op: David rijdt in tien kilometer twee minuten weg van het nog weinig tot achtervolgen gemotiveerde groepje.
In 2005 wint hij in een vrijwel vergelijkbare etappe en nu op Quatorze Juillet.
In de alpen had hij gemerkt dat hij niet meekan met de toppers en besluit zich te sparen voor die ene overgangsrit waarin de vluchters hun kans krijgen.
Hij springt op de laatste beklimming weg en stort zich in de afdaling naar de overwinning.
Aan de hand van de etappe zou je het misschien niet zeggen, maar de Fransman is van nature een matige daler.
Dit wordt er niet beter op in de Ronde van Romandië van 2007: terwijl commentatoren zijn matige daalkunsten bespreken en de regen de dalende mannen tergt slipt Moncoutié onderuit.
Opstaan lukt niet meer: de dag eindigt voor David in het ziekenhuis met een gebroken heup.
Gevreesd wordt dat dit het einde betekent van diens carrière.
Gelukkig blijkt het tegendeel waar: Moncoutié mist dan wel de rest van het seizoen, maar keert in 2008 weer terug.
Rustigaan begint het wielrennen op het hoogste niveau weer goed te voelen en om na de Tour de Vuelta aan te doen bevalt hem prima.
Zijn inmiddels bekende vluchtpogingen in bergachtige ritten leveren hem al vlug succes.
De achtste etappe met aankomst op Pla de Beret wint hij en ook de resterende Vuelta kan hij prima meekomen.
Dit gegeven levert hem zijn beste resultaat ooit op in een grote ronde: achtste.
Naast de top-10 klassering verdient hij genoeg bergpunten voor de bergtrui.
Een reeks is begonnen: niet de klassering in het algemene klassement, maar wel het winnen van één etappe én het bergklassement herhaalt de sympathieke Fransman nog driemaal op rij in de Vuelta! Naast dit kwartet is hij ook regelmatig de winnaar geweest van bergklassementen in Parijs - Nice of de Dauphiné.
Dit jaar besluit hij voor de Tour de France dat het genoeg is geweest wat betreft het wielrennen op professioneel niveau. Een besluit dat eigenlijk ook niet veel later genomen had moeten worden: in de Tour valt hij uit, door opnieuw een valpartij in de afdaling. Hiervan hersteld rijdt hij een vrij anonieme Vuelta zonder enig dagsucces; het zal bij het kwartet blijven.
Stel: je hebt je zinnen in een wielerseizoen gezet op een voorjaar, Giro of de Tour. Hard werk geleverd om die topvorm te verkrijgen op het juiste moment, toegeleefd naar het moment waar je er moet staan. Ook je sociale leven moest het ontgelden en alles leek prima te verlopen. Tot ineens dat ene fatale foutje waardoor je onderuit ging of die ene training in de stromende regen waardoor je de volgende dag net wat zwakker en vatbaarder was voor dat ene virus, of vul maar een reden in waardoor je niet meekon op het beslissende moment of zelfs al eerder de bezemwagen moest opzoeken.
Tegenwoordig kan aan dit rijtje ook de dopingschorsing of uitsluiting vanwege een schandaal waar je zelf nog niet van werd verdacht worden toegevoegd, maar het idee is hetzelfde: in de Vuelta komt het allemaal goed.
Een aantal winnaars van de edities in de voorbije twintig jaar voldoen aan dit plaatje.
Alberto Contador, 2012: Zat een schorsing uit, kwam terug en de Vuelta was zijn eerste grote ronde als vegetariër. Ook zonder biefstuk wint Contador.
Alejandro Valverde, 2009: Presteerde niet naar behoren in het voorjaar (desondanks won hij wat ritten in Spaanse koersen) en het CONI besloot Valverde voor twee jaar te laten weren uit alle wedstrijden in Italië vanwege zijn deel in Operación Puerto . Het wilde zo zijn dat de Tour een etappe had waarbij men een stuk door Italië reed: geen Tour voor de Spanjaard. De Vuelta werd echter de plek om een verloren seizoen toch netjes op te poetsen.
Denis Menchov, 2007: Na de affaire Rasmussen gedemotiveerd uit de Tour gestapt. In de weken daarna genoeg motivatie opgebouwd om de Vuelta naar zijn hand te zetten.
Alexandre Vinokourov, 2006: De kazak had zijn hele seizoen afgestemd op de Tour, maar plotseling is daar een schandaal waarin zijn ploegleider betrokken is en met hem een waslijst aan renners. Vino treft geen blaam, maar omdat ongeveer de hele Tourselectie aan teammaten wel verdacht is in Operación Puerto is het exit Liberty Seguros. Met Astana als hoofdsponsor van zijn werkgever maakt Vino echter een doorstart in de Vuelta. Na een moeizame start knokt hij zich naar de eindzege.
Denis Menchov (officieel tweede), 2005: Denis richtte zich op de Tour, maar een keelonsteking zet al gauw een streep door ambitieuze klassementsplannen. In Spanje gaat het beter, met etappezeges en -dankzij een geslepen Heras- de tweede plaats.
Jan Ullrich, 1999: Der Jan moet in 1999 de Tour laten schieten vanwege een geblesseerde knie. In de Vuelta bewijst hij des te meer dat dit gewricht weer in orde is.
Abraham Olano, 1998: Tweede in de proloog en gedegen onderweg in de Tour, tot hij valt in de afdaling van de Aubisque. De volgende dag blijkt de val er teveel aan en Abraham stapt af. Achteraf zal hij er wellicht blij om zijn, gezien zijn ploeg een aantal etappes verder voortijdig de spullen in zou pakken naar aanleiding van het hele gebeuren dat de geschiedenis in zou gaan als de Tour de Dopage 1998. Olano pakt vervolgens maar de Vuelta met beide handen beet.
Alex Zülle, 1997: Komt de Vuelta voor de tweede maal op rij winnen en overtuigend. Dit nadat hij in de Tour al vroegtijdig wegviel.
Schrijf je de ene dag een stukje over Menchov die in de luren werd gelegd door Heras.
De volgende dag zit je te kijken naar een prachtige interpretatie van Contador op het begrip "aanvallend koersen".
In het begin van de rit springt Contador samen met Valverde mee in een vluchtersgroep, spektakel in de maak al voordat de tv-uitzending er in zou komen.
Katusha kan het gat weer dichtrijden.
Donder in de lucht, maar wel een lucht die langzaam lijkt op te klaren voor de Russische formatie met Spaans rood in het midden.
Schijn bedriegt.
Op een klim van de tweede categorie een tweede poging van Alberto.
Nu geen Valverde in zijn nabijheid, Rodriguez verrast en te laat voor de tegenaanval.
Paulinho zat ook in het plan en met de verbeten Contador was het tweetal in rap tempo bij de vroege vluchters.
De koers spat open en Contador neemt, eerst nog met goede vriend Tiralongo, op Fuente Dé het voortouw in de koers.
Rodriguez breekt niet, maar buigt.
Purito moet wel Valverde laten gaan maar de schade lijkt niet gigantisch te worden.
Wel genoeg om het rood met een aardige achterstand weg te moeten geven, maar niet dat hij nou naar boven strompelt als Menchov in een verregende achtervolging op Heras.
Contador is (ook) nog niet de Contador van de Zero zero zero zero periode en dat merkt vooral Valverde.
Met Verdugo, Nocentini en Henao in het wiel nadert El imbatido El Pistolero zienderogen in de slotkilometers.
Contador kijkt om, ziet achter zich het groepje vervaarlijk naderen en spreekt zijn reserves aan.
Bertje redt het.
Een klassieke dubbelslag en een goed einde aan een etappe die om in te lijsten was.
Voor de verandering was de ontlading bij Contador zo groot dat hij zijn schietgebaar vergat en bewaarde voor de podiumceremonie.
Denis Menchov is blijkbaar ook aanwezig in de Vuelta, op de fiets in het peloton.
Zijn rol is nu vooral het berewerk verzetten voor Rodriguez, maar uiteraard is dit wel eens anders geweest.
Zo moet voor Denis de rit naar Pajares, die dan wel op een andere plek eindigde dan destijds, een aantal nare herinneringen op hebben gerakeld.
Op 11 september 2005 kende hij hier namelijk zijn wielervariant op 9/11.
De leiderstrui op die bewuste zondagmiddag vrij stevig om de schouders, maar in een Rabobankploeg die naast Menchov enkel wat renners mee had genomen voor een leuke ontsnapping en niet voor het verdedigen van een gouden trui in de bergen.
Roberto Heras had dit uiteraard gewoon wel: in de kleuren van pre-Fuentesschandalen Liberty Seguros had hij een klein leger Spaans berggeweld om zich heen.
Op die elfde september mag er een flinke groep vluchters vooruit in de vrij zware bergetappe.
Hierin sluipt soepeltjes en buiten het vermoeden van de ploegleiding van Rabo een belangrijk kwartet Libertyrenners mee.
Een slinks plannetje van Manolo Saiz ontvouwt zich.
In de voorlaatste klim prikt Heras een aantal keren, maar komt niet weg.
Wel ziet hij, dat bij de demarrages Menchov met steeds wat meer moeite kan aanklampen.
Bovendien gokt hij op de mindere daalkunsten van de Rus en dus gaan in de afdaling alle remmen los bij Heras.
Beneden is het al een aardig gat met Denis en Manolo heeft de knechten uit de kopgroep netjes in een voortuintje laten wachten op Heras.
Er volgt namelijk nog een lang stuk vallei naar de slotklim.
Menchov heeft Bram de Groot die moedig probeert de schade te beperken én een boel gniffelende Spanjaarden in zijn achterwiel.
Eenmaal aan de voet van die slothelling is de schade al groot: 2 minuten.
Weinig hulp van een zwakke ploeg en een jagend Libertycollectief hebben de Rus schaakmat gezet.
Inmiddels is het ook nog begonnen met regenen, goed voor een extra heroisch tintje.
Heras, inmiddels solo, wint de rit terwijl het lange wachten op een stille Rus in goudkleurig tenue begint.
Renners druppelen binnen en een, voor het gevoel, eeuwigheid later ook de gebroken en verzopen goudkleurige Rus.
Liberty kaapt de Vuelta en Heras gaat op weg naar vier eindzeges: een record.
Het verhaal van de Vuelta is het verhaal van twee mannen die dit jaar een Giro verloren.
Twee mannen die hem inderdaad in hetzelfde jaar verloren, maar beide met een eigen verhaal. De ene verloor hem in een tijdrit, de ander in de rechtzaal.
In een vuelta a medio Espana vol aankomsten bergop en weinig tijdritkilometers zorgt de slopende aanwezigheid van vele klimmen dat deze twee mannen overblijven.
Contador probeert "Purito" op te roken, maar telkens als hij er aan trekt komt die dekselse puncher toch weer plaatsnemen in het achterwiel. Rodriguez heeft dan ook de kracht om er nog een laatste jump uit te smijten voor een paar seconden, plus bonificatie extra.
De aankomst was ditmaal ook erg steil. Harkend kwamen de renners vooruit op de laatste stroken. Het deed denken aan de beruchte Angliru, maar zo bont maakte deze weg naar cuitu negru het echter ook weer niet.
Cuitu Negru is een nieuwe aankomst in de lijst van de "nieuwe wielerontdekkingen" van de afgelopen jaren. Ditmaal een klein weggetje naar een skistation, dat niet lang geleden opnieuw werd geasfalteerd.
Hiermee werd aan de klim naar Pajares, waar eens Menchov zijn Vuelta in de stromende regen moest afstaan aan Heras, opgepoetst met een extra steile uitsmijter.
Na een rustdag kom de volgende aankomst bergop alweer aan bod, met de Fuente De: een klim die als een loper mag worden beschouwd.
