Op naar de presentatie van de Tour 2013.

De honderdste Tour de France  wordt woensdag gepresenteerd.
Een Grand Depart op Corsica,  gevolgd door wellicht een aantal spectaculaire etappes.
Zo zou er volgens geruchten een etappe komen met tweemaal de beklimming van Alpe d'huez erin, een klimtijdrit op Le Semnoz en een tijdrit naar Mont Saint Michel.

Wat er allemaal gaat gebeuren is dan nog wel even de vraag.

In elk geval zouden ze alvast extra gele truien kunnen reserveren. 
Zoals iedere schaatser die de elfstedentocht uitrijdt (op tijd) een kruisje krijgt, krijgt elke renner die de Tour uitrijdt gewoon de gele trui omdat steevast na een aantal weken, maanden of jaren de uitslag toch aangepast wordt.

Voor wie de weg inmiddels kwijt is.

Alle dopingverhalen, alle verdenkingen en alle doktoren zorgen ervoor dat je soms door de spuiten het bos niet meer ziet.

Een netwerk aan toprenners die op hun beurt gelinkt zijn aan dubieuze artsen, zaken of ploegleiders kan hierbij helpen.
Dit alles uitgezet door een andere fanaat.























Inmiddels is het lijstje alweer wat achterhaald:  aan Ferrari kunnen nu (waarschijnlijk) ook Menchov, Petrov, Gusev, Scarponi (ik dacht dat hij al langer daarmee in verband was gebracht), Ignatiev, Petrov en Ongarato worden gelinkt, als ook ongeveer de hele Astana en Radioshack-ploegen.

Sponsoren die stoppen: Rabobank

Na een boel "renners die stoppen" verhalen, is het  nu eens tijd om te schrijven over een  vertrekkende sponsor.
Een sponsor die eigenlijk wel tot het meubilair van de wielersport hoorde.
De oranje, witte blauwe tenues  vormden een vaste waarde in de grote koersen.

Soms als mikpunt van hoon, maar ook vaak succesvol.

Het was allemaal begonnen in 1984 toen Jan Raas en Peter Post uiteen waren gevochten  en Raas met een aantal volgelingen een nieuwe ploeg begon, met Kwantum als de hoofdsponsor.
Na 1984 werd Jan Raas teammanager  en zou dat ook blijven, sponsoren als Buckler, Superconfex, Wordperfect  (Novell)  verslijtend  voordat Rabobank de hoofdsponsoring op zich zou gaan nemen.

Een ploeg met grote ambities om de wisselende successen van de ploeg  om te zetten in constantere prestaties.
Iets dat ze al gauw prima zou lukken.

Ook de beruchte dopingtour van 1998 werd zonder kleerscheuren doorstaan,  waar de andere Nederlandse ploeg -met sponsorgeld van verzekeringsmaatschappij TVM- de genadestoot kreeg  en de gehele wielersport haar eerste van een serie zwarte bladzijden omsloeg.

Een eerste deukje in het zuivere imago van de Raboploeg kwam met een te hoog hematocriet van Erik Dekker,  vlak voor een WK.
Een te strak stuwbandje tijdens het bloedprikken zou de oorzaak zijn geweest, dus "we" konden wel weer rustig verder slapen.

Tot rond 2005 er weer meer beroering in de dopingschandalen begon te komen.
Rory Sutherland bleek positief te zijn en werd meteen de oranje-blauwe deur gewezen.
Het kon niet uitblijven, hoewel velen dat wel gedacht hadden  en het was eigenlijk niet de vraag of er nog eens een schandaal zou komen, maar wanneer.

We zitten twee jaar verder, in de Tour als Michael Rasmussen in het geel belandt na een monsterontsnapping.
De voorsprong kan hij prima verdedigen  en de kans groeit zelfs zienderogen dat hij de Tour ook gaat winnen.
Echter is er een probleem met de Deen:  hij heeft een aantal malen te laat zijn whereabouts ingeleverd  en de laatste keer dat hij de whereabouts moest geven zelfs gelogen dat hij in Mexico was, terwijl hij in de dolomieten bleek te zitten en ook ging trainen in de Pyreneeën.

De ploegleider en directeur (Breukink en Theo de Rooij) wisten dat hij dit van plan was, aangezien Rasmussen hen mailde om dit allemaal stil te houden.
Ondanks dit gegeven  en een aantal waarschuwingen van de Deense wielerbond en de UCI mocht Rasmussen gewoon van start gaan.

Toen dit nieuws even later toch de Tour bereikte  was er eerst nog de reactie van het ASO dat de UCI  de Tour  zou proberen te beschadigen.

Na zijn goede tijdrit beginnen de Fransen -en ook Duitsers- steeds harder te protesteren tegen Rasmussen.
Ook de feiten lijken zich steeds meer tegen hem te keren, maar de ploeg blijft als een blok achter Rasmussen staan.
Pas wanneer Davide Cassani voor een Deense zender vertelt dat hij Rasmussen in Italië zag trainen op het moment dat hij in Mexico zou verblijven  confronteert  Theo de Rooij Rasmussen met dat verhaal.
Michael geeft toe  en pas dan besluit hij, na overleg met de sponsor, Rasmussen in zijn gele tricot uit de Tour te zetten  en ook meteen te ontslaan.

Theo de Rooij stapt als gevolg van deze affaire zelf ook op  en Rabobank likt de wonden.
Wellicht al een eerste moment van twijfel om de sponsoring voort te zetten.

Met een nieuwe directeur gaat de ploeg netjes door.
Echter komen er naast enkele nieuwe successen ook meer dopinggeruchten -en affaires.
Langzamerhand zelfs meer dopinggeruchten dan successen zelfs.

Bernhard Kohl, inmiddels in dienst van Gerolsteiner en gepakt na een onwaarschijnlijk sterke Tour.
Deze Oostenrijker blijkt tijdens zijn opleidingsperiode bij Rabo al aan de doping te hebben gezeten.

Ook staat Thomas Dekker plotseling buiten en de geruchten dat de oorzaak bij het D-woord gezocht kan worden worden een tijd later bevestigd wanneer Dekker opnieuw gepakt blijkt te zijn.
In 2009 worden dezelfde Dekker, samen met Boogerd en Menchov ook nog eens verdacht van het verrijken van hun bloed bij het Weense Lab Humanplasma.

Eerder dit jaar komt de Volkskrant al eens met een bericht waarin verteld wordt dat Rabobank het gebruik van doping tolereerde, tot 2007 (toen Chicken Rasmussen aan het dopingspit ging).
Rabo legt het verhaal naast zich neer en alles blijft zijn gangetje gaan.

Tot de volgende bom barst rondom Lance Armstrong, Bruyneel en zijn hele gevolg.
Leipheimer bekent namelijk in het USADA-rapport ook in zijn Rabojaren niet clean rond te hebben gekoerst.
Vervolgens liggen ook Barredo en Menchov onder vuur met bij de Spanjaard  afwijkende bloedwaarden en bij de Rus is het de connectie met de beruchte "Epo is niet gevaarlijker dan sinaasappelsap"  dokter Ferrari.

Het onderzoek naar deze dubieuze dokter begint binnenkort  en zal waarschijnlijk een volgende klap gaan geven in de wielersport.

Rabo wacht het in elk geval niet langer af.
Ditmaal geen verleden om achter zich te laten en met een schone lei te beginnen,  want in een schone wielersport gelooft de directie van Rabobank (eindelijk) niet meer.

Volgend jaar geen Rabobank meer op de tenues van de renners, maar een blanco exemplaar als was het witgewassen.
Tot 2016 wordt nog wel betaald door de bank, maar daarna gaat de geldkraan definitief dicht.

Overigens is het niet uit te sluiten dat er meer sponsoren gaan verdwijnen naar aanleiding van het USADA-rapport en andere grote zaken zoals de aankomende onderzoeken naar Michele Ferrari..

Verdacht of niet verdacht: wie is niet (Dirk) de mol?

Na jaren wielrennen bekijken en als in Wie is de Mol?  vele executies (lees positieve plasjes en bekentenissen)  gezien te hebben  ben ik nog altijd op zoek naar wie de mol is.
De mol als renner die niet gebruikt en gewoon clean meepeddelt tussen de spuitende junkies.

Wie kan of kon deze mol zijn?

Er zijn slechts enkele namen die hiervoor in aanmerking komen.
Meestal zijn het renners waarvan anderen beweren dat ze niet of nauwelijks gebruikten,  of renners die gewoon nooit genoemd of betrapt werden.

Ook het rijden voor dubieuze ploegleiders (lees: Bruyneel, Saiz, Riis, Gianetti, Lefevre) is vrijwel in elk geval voldoende om de renners uit te vlakken.


We houden nog over:


David Moncoutie:
Volgens ploeggenoten was hij clean in de tijd dat Cofidis door een groot dopingonderzoek rolde.
Hij gold daarnaast als een eeuwig rondetalent  en won een aantal leuke etappes door de jaren heen.

Christophe Moreau:
Wordt genoemd door Vaughters in een chat met Frankie Andreu,  waarin men het volgende over de Fransman zegt:

FDREU:  look at why everyone leaves, it's way to controlling
Cyclevaughters:  once I went to CA and saw that now all the teams got 25 injections
every day, i felt really guilty
Cyclevaughters:  hell, CA was ZERO
FDREU:  you mean all the riders
Cyclevaughters:  Credit Agricole
FDREU:  it's crazy
Cyclevaughters:  So, I realized lance was full of shit when he'd say everyone was
doing it
FDREU:  You may read stuff that i say to radio or press, praising the Tour and lance
but it's just playing the game
Cyclevaughters:  believe me, as carzy as it sounds - Moreau was on nothing. Hct of
39%

FDREU:  when in 2000-2001
Cyclevaughters:  so, that's when you start thinking... hell, kevin was telling me
that after 2000 Ullrich never raced over 42%--- yeah moreau in 2000-2001

Echter wil een hematocriet van 39 nog niet alles zeggen, er zijn ook andere middeltjes.
En daarnaast won Moreau wel de proloog in 2001, voor mannen als Igor gonzalez de Galdeano en Lance himself.

Verder kan ik nog wel wat namen noemen die tot dusver buiten verdenkingen of positieve testen bleven.

Dan komen we op renners als: Kurt van de Wouwer, Steve de Wolf, Grischa Niermann, Marc Wauters, Walter Beneteau, Sandy Casar, Inigo Chaurreau, en eeuwig talent Benoit Salmon.

Veel Fransen, subtoppers en knechten.

Nederlandse renners die wellicht niet gebruikten zijn er weinig,  maar wie weet vielen jongens als Engels, Eltink, Wielinga en ook Weening in de jaren tussen zijn ritzege in de Tour en de volgende in de Giro vaak tegen of verdwenen zelfs in de vergetelheid omdat ze minder of niet mee wilden doen aan het spuit -en slikwerk.

Uiteraard kan het ook gewoon glashard zijn dat ze ondanks het spul niet konden uitgroeien tot een goede klimmer of goede klassiekerrenner (zie ook Marc Lotz).

Beerput, de leuke plaatjes.

Uiteraard is het hele gebeuren rondom Lance en de zijnen goed voor cartoons en andere grappen.

Chasse patat en Mayo zet er een paar op een rijtje.







En tot slot een eigen bedenksel:

Terugkijken met de feiten die we nu weten.

Alle beerputten worden weer opengetrokken,  alle wielervolgers, critici en de haters zijn erbij om hun mening te ventileren.
Het jaarlijkse dopinggala valt in elk geval laat ditmaal.

Daarnaast zijn er nog steeds mensen die verbaasd kunnen zijn dat Armstrong en zijn aanhang toch niet zonder de stimulerende middelen als een machine konden koersen.

Zo goedgelovig kan ik helaas niet naar de koers kijken,  maar desondanks probeer ik altijd maar lekker van de koers te genieten en niet te denken dat de winnaar en andere toppers die op dat moment de koers maken over een jaar of wat allemaal gepakt zijn of minstens zwaar verdacht.
In sommige gevallen kan ik tijdens de koers al niet geloven dat een renner dat op de legale middelen deed (Sella in de Giro,  de wederopstanding van Landis en Ricco in 2008 om er een paar te noemen).
In andere gevallen werd ik er op geattendeerd door andere users op internetfora of de schaarse vrienden die ook wielrennen leuk vinden.

Oude gedrogeerde koeien opvissen

In 1999 tekende ik, nog min of meer kind zijnde,  al een Lance Armstrong die achter een ploegleiderswagen fietste waaruit vele armpjes staken die hem pillen en spuitjes aanreikten.
Helaas was het een vrij lelijke tekening  en heb ik deze een aantal jaren terug weggegooid.

Ook maakte ik een alternatief dopingklassement van de Tour 2000.
De renners achter Lance Armstrong eindigden in dat klassement niet op minuten en seconden achterstand, maar op doses EPO of andere middelen die ze minder hadden gebruikt.

Dat het nog eens de waarheid dicht zou benaderen had ik destijds waarschijnlijk niet door..

Dan ontdek je internet en de fora waar men ook met een dopingkritische blik naar de prestaties van de renners kijkt.
Mensen posten interessante visies  die door anderen vaak weggelachen werden, maar waarvan ik toch al zoiets had "dat zou zomaar eens waar kunnen zijn"!

Een paar van deze mooie postings uit de tijden dat we nog keken naar schier oneindige reeks van Tourzeges van "The Boss"  en de daaropvolgende aanloop naar de barstende Puertozaak.

Zo viel het in het begin van de Tour in 2005 op dat de renners van Discovery Channel door het ijs zakten tijdens een tussenrit in de Vogezen waarin plots wat harder werd gekoerst.
en user JohnDDD reageerde daar als volgt op:

Ik vind hem niet negatief klinken over zijn eigen prestaties; wel over het team natuurlijk maar ja.

Wie denkt met mij dat de ploeg van Armstrong vandaag nog niet belangrijk genoeg vond om de hematocriet naar 49 bij te stellen? 

God ik hoop maar dat Armstrong doping gebruikt en dat hij en zijn team hadden besloten pas vanaf morgen te beginnen.


Jaren later blijken de postings behoorlijk waar te zijn,  zo werd het spelletje in kamp Armstrong gewoon gespeeld.

We gaan verder met postings uit de zomer van 2005 waarin dezelfde John, met andere users, wat rake opmerkingen plaatst:

Vooral die ex-verzorgster van hem is opvallend. Schijnt een vrij vriendelijke dame te zijn.

Dingen die zij gezegd heeft zijn dat de hematocriet van Armstrong op een gegeven moment 41 was en dat ze vroeg wat hij ging doen en dat hij zei dat hij ging doen wat de anderen ook deden. Ook heeft ze gezegd dat ze eens een zak met spuiten moest dumpen voor hem.

Ik vraag me wel af hoe je EPO kunt gebruiken zonder dat men erachter komt, zeker als je 1e staat in het klassement en elke dag moet plassen.

Later ook:

Hmm nu ik over Armstrong nadenk ga ik het ook verdacht vinden. Vooral Hamilton die eerst super rijdt bij Lance en dan ook de Dauphiné wint, daarna voor CSC rijdt en ietsje minder is, maar wel goed, en daarna voor Phonak vreselijk slecht is en gaat bloeddopen.

Livingston, die super is voor Armstrong en daarna bij Telekom en Cofidis gewoon zeer matig is.

Hincapie, die het peloton leidt op de Galibier en daarna nog een minuut van het tijdsverschil affietst in de afdaling. Oh ja, in de Dauphiné was die ook niet slecht en in de klassiekers ook niet.

In de Dauphiné rijdt Armstrong nog matigjes, en moet hij bij mensen als Leipheimer blijven en kan hij Vino niet eens volgen. Daarna traint hij wat en in de tijdrit knalt hij opeens de stenen uit de straat met zijn hele team. In de ploegentijdrit is zijn hele team super. Daarna wordt zijn team verrast en komen ze nauwelijks een berg van 2e categorie over. De dag erna is het team weer super.


Daarnaast werden ook vraagtekens gezet bij Quickstep en in het bijzonder Patrick Lefevre.


Lefevre heeft natuurlijk wel opvallend proteges in huis gehad die betrapt zijn of in verband zijn gebracht met doping. Musseeuw, Lotz, VDB, Virenque, ploegdokter van Mol, Garzelli.

Het zijn in ieder geval opvallende tempobeulen die rijden bij Quick Step, doen soms denken aan de tijden van Gewiss Ballan. En we weten waar die op reden in die jaren. In de Mapei tijd was met 3 man als eersten eindigen in Parijs Roubaix een mooi kunststukje, maar tegelijkertijd een prestatie waar je vraagtekens bij kan zetten.

Overigens boeit het me geen ruk wat ze gebruiken, maar zit soms wel met verbazing te kijken wat die gasten presteren. Een Tankink die na de HEW Classic van 250 Km nog even beweert dat hij zich nog best wel goed voelde. Iets wat je ook duiidelijk kon zien aan het op kop sleuren in de laatste ronde. Misschien een niet al te zware koers, maar het peleton had ook niet stilgestaan in het laatste uur voor die doorkomst.

Met al deze verhalen in het achterhoofd  en verschillende believers die denken dat er anno 2012 minder wordt gebruikt  ben ik al benieuwd naar wat we over pakweg  7 jaar weten van de renners die nu in de top meedoen.

Zou dan bijvoorbeeld de Sky-ploeg gefileerd zijn, het erg goed presteren van Omega Pharma - Lotto vorig jaar  in tegenstelling tot dit jaar  verklaard zijn  en weten we dan waar Europcar de mosterd haalde?

Welke doping wordt er dan gebruikt, of is bijvoorbeeld dit seizoen al mee geëxperimenteerd (te denken aan gendoping).

De tijd zal het uitwijzen.
Of is de wielersport ondertussen gewoonweg een langzame dood gestorven als was het een offer aan de sporten waarin het dopinggebruik totaal onder de (gras)mat wordt geveegd?!

Coming Out Day(s) in de wielerwereld.

11 oktober  is coming out day,  dé dag waarin het uit de kast komen voor je homo -danwel biseksualiteit speciale aandacht krijgt.
Een grote stap nog steeds voor velen.

Net op -en rond die dag komen er een riedel aan nieuwe dopingverhalen uit de kast rollen.
Zoals bij een aantal homo's het geval is:  een groot deel van de buitenwereld had al een donkerroze vermoeden en zat te wachten op de verlossende woorden.

De voorgeschiedenis was al neergelegd: Lance Needleinarmstrong gaf zijn strijd tegen het USADA op en een andere oud-zondaar had een boek geschreven dat ook het een en ander aan prikkelende verhalen over een leven in het wielerpeloton bevatte.

Veel wielerfans zijn als de bekenden van de homo of lesbo die allang wisten dat hij of zij het is, maar alleen nog van degene moesten horen om het ook echt openlijk te kunnen zeggen.
George Hincapie, Levi Leipheimer, Tom Danielson, Christian Vandevelde, David Zabriskie en uiteraard ook Johan Bruyneel waren niet bepaald de laatste namen die je zou verwachten om uit de kast te komen.

Bruyneel, Hincapie en Lance koersten uiteraard zelf nog in de dagen dat men aan tafel voor de koers opschepte over hoe hoog men het hematocriet wist te spuiten  en de anderen reden onder diezelfde Bruyneel en de zijnen leuke wedstrijden bijeen.

Hoewel Levi Leipheimer ook aan de EPO zat in zijn jaren bij Rabobank, Rasmussen gepakt werd,  Thomas Dekker kind aan huis was bij dottore Ferrari, Erik Dekker wel eens een te strak bandje om zijn arm had en er ook geruchten gingen over een Weense (Rabo)bank met net  iets andere liquide middelen  blijft Michael Boogerd beweren dat hij niets gebruikt heeft.

Juist:  vijfde in een Tour met alle niet gepakte dopeurs van dat jaar, winnen van Lance in de Amstel Gold Race  en jaar in jaar uit meedoen om de grote knikkers met  Di Luca, Vinokourov, Rebellin, Sinkewitz, Schleck, Basso, Frigo,  Mazzoleni, Hamilton, VDB  en nog een rits van dat soort namen die door de jaren de revu passerden.
You do the math, zou je zeggen.

Niet dat dopinggebruik zo erg is,  wanneer op wellicht Moncoutie en een paar andere brave mannen na, iedereen gebruikte en zo dus met gelijke wapens streed.
Als iedereen uit de kast komt zou je toch ook moeten durven,  of zou het toch, zou het echt zo zijn dat Boogie toch clean ten strijde trok ?

Ijdele hoop, maar een mens mag fantaseren.

Het probleem is vooral de gezondheid van die mannen:  naast dat het beoefenen van topsport sowieso al niet bepaald gezond is  zal dopinggebruik ongetwijfeld bijgedragen hebben aan verslavingen, depressies, hartkwalen en god weet wat nog meer.

Renners die stoppen: Oscar Freire

Het peloton kent altijd een aantal mannen die voor mooie verhalen en anekdotes zorgen,  mannen waarover gesproken wordt  en die ook de benen laten spreken.

Oscar Freire was een renner wisselvallig als het weer.
Hij was er eentje die wanneer juist als je er heel veel van ging verwachten zwaar geblesseerd aan zijn billen (derde bal)  of aan zijn knie -zijn zwakke plekken- afhaakte en maandenlang van de leg kon zijn.
Echter wanneer iedereen hem dan niet meer verwachtte sprong hij plots, haast uit het totale niets, met een prachtige jump of aanval terug op het erepodium.

Freire had namelijk weinig nodig om weer in topvorm te zijn,  een godsgeschenk dat hem uiteraard geen windeieren zou doen leggen.

1999 is het, wanneer het allemaal begint voor de dromerige  renner uit Torrelavega.
In het najaarszonnetje, ergens in het Italiaanse Verona,  waant Freire zich voor het eerst in deze droom.

Na een selectieve koers is hij nog steeds bij de overlevenden: een elitegroepje anno 1999,  dus met Ullrich, Camenzind, VDB, Boogerd en Casagrande.
Freire reageert op een aanval van Camenzind, maar die reikt niet ver.
Het groepje komt weer samen  en valt in de aanloop naar de schier onvermijdelijk eindsprint stil.
Behalve één renner die aan de rechterkant van het groepje besluit vol door te rijden.
Oscar Freire.

De rest komt veel te laat  en is, net als het wielerminnende publiek, verbaasd.
Niemand zou eigenlijk vermoeden dat hij het nog eens tweemaal zou herhalen,  waaronder zelfs een tweede maal in de stad waar hij zijn eerste won.



Een groots wielerleven was geboren.
Een wielerleven omhuld door verschillende mythes, maar ook getekend door veel overwinningen.
Verscheidene koersen zouden op bijna identieke manier verlopen als zijn eerste WK.
Niet door onbekendheid, maar juist na een blessure of het prima kunnen verbergen van zijn ranke lijf kon hij als een Diablo uit de doos tevoorschijn komen.

Zijn stijl, zijn manier van vallen en opstaan en de grappige akkefietjes met vergeten schoenen, vergeten fietsen op training of zelfs verdwalen tijdens een trainingstocht  zorgden voor het onuitwisbare beeld van een dromerige renner.
Het equivalent van een verstrooide professor, maar dan eentje die verdomd snel kan fietsen.

Rabobank had een makkelijke aan de Spaanse knikkebol:  hij had namelijk geen sprinttreintje nodig, maar zocht doodleuk zijn eigen weg wel in dat nerveuze gedrang.
Freire vond met zijn ogen dicht wel de weg in de koers,  met wellicht een mix van hogere wiskunde en aan gekte grenzende genialiteit.
Ondertussen kon de ploeg zich voor de rest richten op een klassement voor Menchov,  terwijl Freire en passant een aantal mooie ritten en klassiekers greep.

Met name de heuvelachtige finales van Milaan - San Remo en de Brabantse pijl lagen hem perfect.
Een Cycling Myth kan het verhaal van Boogerd uit die laatstgenoemde wedstrijd wel genoemd worden.
Hier zou de dromende Oscarito namelijks ineens wakker zijn geschrokken en aan Boogerd gevraagd hebben hoeveel rondes er nog te gaan waren.
Boogerd zou hem vervolgens verbaasd toegeschreeuwd hebben dat het de allerlaatste ronde was, waarop Freire meteen uit zijn slof schoot  en de sprint wist te winnen.

Nader onderzoek van allerlei Mythbusters wees uit dat dit voorval nooit kan hebben plaatsgevonden in die wedstrijd,  maar het zegt genoeg dat het verhaal in het geval Freire niet ongeloofwaardig in de oren klinkt.
Het is misschien (zeg maar: hoogstwaarschijnlijk) hem wel eens overkomen in een andere wedstrijd.

Hoewel de jaren duidelijk begonnen te tellen zat Oscarito  afgelopen seizoen nog eens dicht bij een stunt in de Amstel Gold Race.
Zijn vlucht had iets weg van een poging tot sportieve wraak op de Raboleiding.
Deze had hem geen nieuw contract aangeboden nadat Freire had gezegd dat 2012 zijn laatste seizoen zou worden, tenzij hij nog eens wereldkampioen zou weten te worden.
Oscarito vond het een kille, onvriendelijke behandeling van een ploeg die hij vele successen had bezorgd.

Zijn aanval reikte ver,  tot op de steile meters van de Cauberg.
Terwijl de anderen rap naderden leken de benen, als door Salvador Dali geschilderd, samen met de tijd te smelten.
Met de grootste moeite kon hij zich nog naar een vierde plek slepen.
Verschillende valpartijen en nederlagen in het voorbije jaar  duidden eigenlijk wel aan dat het tijd is om op te stappen en aan een volgende droom te beginnen.



Ondertekende zal Freire ook gaan missen..

Paolo Bettini 2006, een nare vloek.

Een veelbesproken mythe is het in de wielerwereld:  die vloek van de regenboogtrui.
Meestal treft de vloek de renner letterlijk tijdens of buiten de koers.
Dit kan ook een deels psychische vloek zijn, waarin druk en de wil om vorm te behouden regelmatig de desbetreffende renner de Das omdoet. 

Waar vaak de renner zelf het meest last heeft van de vloek  kan er in een bizar geval ook sprake zijn van het feit dat een ander zwaar getroffen wordt.

Dat laatste zou het geval zijn bij Paolo Bettini.

Paolo was nog in een roes van hetgeen hij bleefd had in Salzburg.
De regenboogtrui pronkte trots in het huis van de Krekel  en voor familie en vrienden zou er ook een groot feest komen.
Bettini had uiteraard de trui al dagelijks gedragen  en vol Italiaanse trots geshowed aan zijn familie e gli amici.
Paolo had nog een wens dat seizoen:  schitteren in Lombardije,  op de manier zoals hij vorig jaar iedereen in de sprint zijn wil oplegde.
Of beter nog: solo,  wijzend naar de welverdiende regenboog op zijn buik.

Na de laatste koers van het jaar moest dan het grote feest komen.
Broer Sauro zou het allemaal organiseren terwijl Paolo ondertussen zich klaarmaakt voor de koers van de vallende bladeren en uiteraard ook de Coppa Sabatini die hij een week voor de laatste afspraak aan wil doen.

Op een herfstavond heeft Sauro met vrienden vergaderd over het organiseren van het grote feest.
Als iedereen er wel over uit is hoe dat feest vorm gaat krijgen stapt Sauro in zijn Subaru  om naar vrouw en zoon terug te rijden.
Echter,  vlakbij huis slaat het noodlot toe.
Sauro verliest de macht over het stuur,  slipt en vliegt via een muurtje in een sloot.
Hoewel de brandweer er vlug bij is om hem te bevrijden en de ambulance hem met spoed  naar het ziekenhuis brengt komt de hulp te laat.
Sauro overlijdt in het ziekenhuis..

Paolo komt met een harde klap terug op aarde.
Zwaar aangeslagen kan hij en de familie zich gaan richten op het begraven van een naaste.
Koersen is slechts een nietige bijzaak die dagen.
Het liefst zou de krekel zijn fiets aan een stel wilgentakken hebben gehangen.
Zonder zijn broer waarmee hij ook nog eens een zeer hechte band had  was het toch niets meer waard die koers,  dat afzien.

Nadat Sauro begraven was besefte Paolo echter dat zijn broer niets liever zou willen dan dat hij wel door bleef koersen.
Dus Bettini trok die vervloekte trui toch weer aan,  haalde de fiets uit de schuur,  vond zijn helm terug in het hoekje waarin hij hem uit alle onmacht en verdriet neer had gesmeten  en besloot gewoon van start te gaan in die laatste grote koers van het jaar.

Steun,  lieve woorden en schouderklopjes van ploegmaten,  vrienden en collegas waren zijn deel.
Hij werd respectvol omsloten voor het cocon van het peloton,  voor even dan,  want uiteraard zou er wel gestreden worden in de 250 kilometer lange koers door het Lombardije dat daar zo prachtig bijlag in volle herfstkleuren.

Paolo had deze wedstrijd al vet omlijnd toen hij de wereldtitel had gewonnen, maar met de dramatsiche gebeurtenissen kreeg het nog eens een diepere betekenis voor de Italiaan.
Iets anders dan winnen was geen optie meer.

Op vijftig kilometer van de aankomst is de voet van de Madonna del Ghisallo; dé heilige wielerberg.
Bijna vanzelfsprekend dat Bettini hier zijn eerste aanval plaatst,  hoewel het ver is  kan eens flink aan de boom schudden wellicht geen kwaad:  maar gewoon eens kijken hoeveel hij er nog meekrijgt.
Wellicht gaat er tegelijk ook iets religieus van uit  en voelt Paolo extra kracht in het geloof dat Sauro meekijkt.

De aanval levert een aardige groep medevluchters op,  een groep om nog wel kilometers mee rond te draaien  aangezien hij mannen als Rebellin, Boogerd en Di Luca mee heeft weten te krijgen.

Op een volgende klim, de Civiglia, schudt hij met bovenaardse grinta het gros van die kleppers van zich af.
Als een wilde valk duikt hij richting de volgende klim.
Bijna vliegt ook hij uit de bocht, maar Paolo weet het spoor nipt te houden.

Enkel Fabian Wegmann probeert hem nog bij te houden op de San Firmo di Battaglia.
Maar hoewel de Duitser ongeveer huilend van de pijn probeert bij te blijven beseft hij dat hij niet de macht zal hebben om een verbeten en geëmotioneerd man bij te houden.

In de laatste honderden meters, als Bettini beseft dat zijn achtervolgers hem niet meer zullen pakken volgt de emotionele ontlading.
Diepe droevenis is zelden zo goed van een renner afgespat als op dat moment.

Het moment dat Bettini over de finish komt en de camera zijn door vele emoties getekende en huilende gezicht vol in beeld toont.

Kippenvel..

Rodriguez vs. de (vervloekte) regenboog

Het gevecht was vlug bekeken.
De regenboogtrui kwam in een Lombardische afdaling ten val en bonjourde zo zichzelf de wedstrijd uit.

Rodriguez ging dus, voor een zoveelste keer dit seizoen, af op de hoofdprijs.
Niemand kon hem daarvan weerhouden, zelfs niet door achter zijn gevlogen veren aan te zitten met een redelijke favorietengroep.
Achter hem is Samuel Sanchez  degene die voor de derde maal in zijn wielerleven  tweede wordt in deze,  tot voorheen laatste, herfstklassieker.

Het was altijd de koers van de vallende bladeren,  van de lonkende winter en maandenlang geen wielrennen.

Nu vielen er enkel helden met een regenboog om de schouders.
De meeste bladeren dachten nog aan nazomer.

Gilbert heeft al gauw door dat als de ene traditie wegvalt, een andere oude traditie opgepakt moet worden:  de vloek van de regenboogtrui.