Oscar Freire was een renner wisselvallig als het weer.
Hij was er eentje die wanneer juist als je er heel veel van ging verwachten zwaar geblesseerd aan zijn billen (derde bal) of aan zijn knie -zijn zwakke plekken- afhaakte en maandenlang van de leg kon zijn.
Echter wanneer iedereen hem dan niet meer verwachtte sprong hij plots, haast uit het totale niets, met een prachtige jump of aanval terug op het erepodium.
Freire had namelijk weinig nodig om weer in topvorm te zijn, een godsgeschenk dat hem uiteraard geen windeieren zou doen leggen.
1999 is het, wanneer het allemaal begint voor de dromerige renner uit Torrelavega.
In het najaarszonnetje, ergens in het Italiaanse Verona, waant Freire zich voor het eerst in deze droom.
Na een selectieve koers is hij nog steeds bij de overlevenden: een elitegroepje anno 1999, dus met Ullrich, Camenzind, VDB, Boogerd en Casagrande.
Freire reageert op een aanval van Camenzind, maar die reikt niet ver.
Het groepje komt weer samen en valt in de aanloop naar de schier onvermijdelijk eindsprint stil.
Behalve één renner die aan de rechterkant van het groepje besluit vol door te rijden.
Oscar Freire.
De rest komt veel te laat en is, net als het wielerminnende publiek, verbaasd.
Niemand zou eigenlijk vermoeden dat hij het nog eens tweemaal zou herhalen, waaronder zelfs een tweede maal in de stad waar hij zijn eerste won.
Een groots wielerleven was geboren.
Een wielerleven omhuld door verschillende mythes, maar ook getekend door veel overwinningen.
Verscheidene koersen zouden op bijna identieke manier verlopen als zijn eerste WK.
Niet door onbekendheid, maar juist na een blessure of het prima kunnen verbergen van zijn ranke lijf kon hij als een Diablo uit de doos tevoorschijn komen.
Zijn stijl, zijn manier van vallen en opstaan en de grappige akkefietjes met vergeten schoenen, vergeten fietsen op training of zelfs verdwalen tijdens een trainingstocht zorgden voor het onuitwisbare beeld van een dromerige renner.
Het equivalent van een verstrooide professor, maar dan eentje die verdomd snel kan fietsen.
Rabobank had een makkelijke aan de Spaanse knikkebol: hij had namelijk geen sprinttreintje nodig, maar zocht doodleuk zijn eigen weg wel in dat nerveuze gedrang.
Freire vond met zijn ogen dicht wel de weg in de koers, met wellicht een mix van hogere wiskunde en aan gekte grenzende genialiteit.
Ondertussen kon de ploeg zich voor de rest richten op een klassement voor Menchov, terwijl Freire en passant een aantal mooie ritten en klassiekers greep.
Met name de heuvelachtige finales van Milaan - San Remo en de Brabantse pijl lagen hem perfect.
Een Cycling Myth kan het verhaal van Boogerd uit die laatstgenoemde wedstrijd wel genoemd worden.
Hier zou de dromende Oscarito namelijks ineens wakker zijn geschrokken en aan Boogerd gevraagd hebben hoeveel rondes er nog te gaan waren.
Boogerd zou hem vervolgens verbaasd toegeschreeuwd hebben dat het de allerlaatste ronde was, waarop Freire meteen uit zijn slof schoot en de sprint wist te winnen.
Nader onderzoek van allerlei Mythbusters wees uit dat dit voorval nooit kan hebben plaatsgevonden in die wedstrijd, maar het zegt genoeg dat het verhaal in het geval Freire niet ongeloofwaardig in de oren klinkt.
Het is misschien (zeg maar: hoogstwaarschijnlijk) hem wel eens overkomen in een andere wedstrijd.
Hoewel de jaren duidelijk begonnen te tellen zat Oscarito afgelopen seizoen nog eens dicht bij een stunt in de Amstel Gold Race.
Zijn vlucht had iets weg van een poging tot sportieve wraak op de Raboleiding.
Deze had hem geen nieuw contract aangeboden nadat Freire had gezegd dat 2012 zijn laatste seizoen zou worden, tenzij hij nog eens wereldkampioen zou weten te worden.
Oscarito vond het een kille, onvriendelijke behandeling van een ploeg die hij vele successen had bezorgd.
Zijn aanval reikte ver, tot op de steile meters van de Cauberg.
Terwijl de anderen rap naderden leken de benen, als door Salvador Dali geschilderd, samen met de tijd te smelten.
Met de grootste moeite kon hij zich nog naar een vierde plek slepen.
Verschillende valpartijen en nederlagen in het voorbije jaar duidden eigenlijk wel aan dat het tijd is om op te stappen en aan een volgende droom te beginnen.
Ondertekende zal Freire ook gaan missen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten